Μεταξύ ηδονής και πόνου*

  

    Διάγουμε βίον περίλαμπρον μεταξύ ηδονής και πόνου στη Μαρσίλια·

μεταξύ ηδονής και πόνου προς την αυτογνωσία
κι ειλικρινώς δε γνωρίζω ποιά άραγε η σοφότερη των επιλογών:
ο δρόμος της φυγοπονίας ή αυτός της λεωφόρου ηδονής;
κι αν τάχα συμφωνήσουμε περί μέτρου άριστου, οδηγούμαστε ταχέως σ’ ένα επιρρηματικό και μετριοπαθές –πλην όμως συμπαθές,
      μεταξύ
      ή -επί ουσιαστικότερου ορθότερα
      με ταξί·
      που να τρέχεις τέτοιες ώρες με τα πόδια!

____________________

*«Μεταξύ ηδονής και πόνου στη Μαρσίλια»: Ένα προσωπικό σχόλιο του Κ.Π. Καβάφη που αφορούσε στα τελευταία χρόνια της ζωής του στην περιοχή όπου διέμενε και περνούσε καθημερινώς. Ο δρόμος μπροστά στο σπίτι του –οδός Lepsius, ήταν τμήμα της συνοικίας «Μασσαλία» που απλωνόταν η πολύ κακόφημη περιοχή Attarin· σε αυτήν, ήταν συγκεντρωμένοι οι οίκοι ανοχής της πόλης, ενώ απέναντι από το σπίτι του βρισκόταν το Ελληνικό νοσοκομείο της Αλεξάνδρειας.

Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν

    Εν κιμωλία γη ο ορατός κίνδυνος της ευθριπτότητάς μας διαφαίνεται σχετικός όσο και πιθανός, κάτι σαν το Χρόνο που με επίδοξα γραφήματα επιδιώκουμε σφόδρα να τον καταργήσουμε ενώ το μόνο σίγουρο είναι ότι ο εξιλαστήριος σπόγγος θα αορατοποιήσει τις φαύλες γραμμές μας αφήνοντας πίσω του ένα λευκό σύννεφο λευκής ματαιότητας εν είδει πούδρας.

   Κάπου εδώ έχουμε τρεις επιλογές:
Ή γινόμαστε κιμωλία, ή σπόγγος, ή ο μαυροπίνακας.
          Προσωπικά πάντα ήθελα να γίνω το, κατά τα άλλα αδικημένο, καρφί·
          είναι που κρατάει κοτζάμ πεδίον δόξης.

Άμα έχεις τέτοιους φίλους…

  

       Σαν της αρνητικής συσσώρευσης η ανεπίστροφη φθορά

ξεπεράσει κατά τι τον εαυτό της η, επί χρόνια, αόριστη απειλή του βιολογικού
έρχεται τώρα αναπόφευκτη ως θάνατος –τιμωρός ή λυτρωτής·
σάμπως μικρές δόσεις του δεν παίρνουμε συχνά
σαν τ’ όνειρο ξεφύγει μιάς εκπλήρωσης;
καμία απολύτως σχέση βεβαίως με το μαρτύριο
του αργού κι ανώδυνου θανάτου που υποβάλλεσαι οικειοθελώς

      από την άσπονδη φίλη Δέσποινα Μιζέρια!

Το φάρμακο

                                                

   Με τα πολλά με πήγαν στο γιατρό:

«τι έχετε;» μου είπε,

 «εγώ; δυστυχώς πάρα πολλά·  εσείς;»

      γιατί τελικά για να σωθείς πρέπει να γίνεις πάμπτωχος!

Το μπάρκο

               

                                   

   Πράγματα μικρά που ζήσαμε κάποτε και ταυτιστήκαμε:
ένας ανυποχώρητος βράχος, μόνος στην απρόσκοπτη απειλή της θάλασσας,

η εξέγερση μιας λευκής αδελφότητας γλάρων σ’ ένα κατάφορτο θύελλες μπουρίνι που ζυγώνει, και κάτι όνειρα-δελφίνια που χάνονται ξεμακραίνοντας στις ίσιες γραμμές των οριζόντων, που πάλι δεν είναι και τόσο ίσιες αλλά πώς αλλιώς θα ‘σβηνε ο ουρανός στην αγκαλιά της θάλασσας αν όχι με τον πιο σίγουρο τρόπο.

   Μα όποιος σταθεί, αποφασισμένα, στη γέφυρα του μικρού, παιδικού καραβιού, έχει κιόλας περάσει τα υδάτινα σύνορα του άλλου κόσμου, του αληθινού. Όμως πάντα, κάτι συμπτώσεις, διαβολικές ή πάλι αξιοθρήνητα βολικές, μας κάνουν να χάνουμε το δρόμο που βγάζει στο λιμάνι, κι όταν εν τέλει τον βρίσκουμε είναι πια πολύ αργά, ή που είναι πολύ νωρίς για τέτοια ταξίδια, γιατί κι η ετοιμασία είναι η απόφαση ν’ αδειάσεις τις βαλίτσες·

έτσι άδειος, τελείως άδειος να φύγεις.

Αλλά και στους αποχαιρετισμούς ή στις απρόσμενες συναντήσεις γιατί τάχα σου χαμογελούν, σφίγγοντάς σου το χέρι, αν όχι για να δείξουν τη χαρά τους που έγινες κι εσύ σαν κι αυτούς ή πάλι για να κρύψουν το φθόνο τους που εσύ τα κατάφερες τελικά και μπάρκαρες.

Εν αινίγματι

                                                  

   Έτσι, κάθε μέρα έχω κι από έναν γρίφο να λύσω·

κι αυτή η τρομακτική αποκάλυψη του ανθρώπου

είναι μόνον η αρχή, γιέ του Λάϊου.

Η ανακάλυψή του είναι ο πόρος·

          τι κι αν είσαι οιδίπους,

           θα διαβείς·

          αν όμως είσαι οιδίνους;

Άχθος Αρούρης

                                                  

   Γιατί η αλήθεια και το ψέμα έχουν κάτι κοινό:

ένα τεράστιο ειδικό βάρος, που όσους αχθοφόρους κι αν μισθώσεις

      παρά κάτω, πάλι εσύ θα το επωμισθείς!

Ανθολόγηση των νέων ποιημάτων από την προς έκδοση ποιητική συλλογή: "ΧΩΡΙΣ ΜΕ"

http://www.poiein.gr/archives/16164/index.html

Ανάρτηση ποιημάτων από την λογοτεχνική ιστοσελίδα του "Ποιείν"

Εν μέρει

    Η όλη δυσκολία πάντως ήταν με το πρώτο φως της ημέρας·

όταν έπρεπε ν’ αλλάζω διαρκώς πρόσωπα για να βγαίνω έξω και να συνεχίζω απερίσπαστος τη ζωή μου, αλλά τι να σου κάνει κι αυτή η έρημη μέρα αφού κι ο Λόγος δεν έχει λέξεις και πόσο να κρυφτείς πίσω από ένα ολόκληρο ψέμα,

      όταν αθέατος πιο σίγουρα στέκεσαι κρυμμένος

      πίσω από μισή αλήθεια!

Ασύνορος Χώρα

                                                     

   Τελικά, η διαχωριστική γραμμή μεταξύ ανθρώπινου και ζωώδους

      δεν είναι άλλη από μια ολόισα συγχώρεση!

   Μαθήματα πτήσεων

    Τα πουλιά πετούν όχι βεβαίως επειδή κρατούν φτερά,

          αλλά ακριβώς γιατί δεν κρατούν κακία!

Το προξενιό της Εύας

    Παρακαλείσθε μην ενοχοποιείτε τα μήλα (εξού και κάποια κατακόκκινα -από ερυθριούσα ευθιξία), ή τα καημένα τα φίδια για την όποια αθέλητη προπατορική ανυπακοή έστω κι αν έχει μόνιμο αντίκτυπο σε βάθος αιώνων· ήταν απλά μια άτυχη στιγμή, παράκουσε  νομίζοντας η εντολή πως ήταν:

«Μη φάτε απ’ αυτά τα φύλλα!».

   Η Εύα απ’ την άλλη μεριά ήταν κυριολεκτικά εκεί στην άλλη μεριά του κήπου. Ουδέν οίδε περί μηλέας· πίστεψε μόνο στα υφέρποντα λόγια ενός μικρού, αθώου κι ευγενέστατου όφι:

«Σσσ… θα σσε προσσσέξει μη σσστεναχωριέσσσαι, να τον πλησσιάσσεις μόλιςςς σσσταματήσσει να κυνηγάει αυτέςς τιςς ηλίθιεςςς πεταλούδεςςς και κλείνοντάςςς του το μάτι να του πείςςς: Δοκίμασσσε λίγο απ’ αυτή τη μυρωδάτη, σσσφιχτή και πολλά υποσσχόμενη σσσάρκα του θα σσου αρέσσσει… δεν είναι κακό…».

Μην έχετε λοιπόν αναδρομικές τύψεις για επίπλαστα πρωτόπλαστες  αντιλήψεις περί αμαρτίας· άλλωστε ο δρόμος για τη σωτηρία είναι αυστηρά ιδιωτικός, φιδίσιος και περνά κάτω από λογιών-λογιών μηλιέςςς!

   Η Κληρονομιά

    Κι όταν έπειτα από χρόνια μάθουμε τελικά όλη την αλήθεια θα παγώσουμε σαστίζοντας, όπως το απόκληρο δευτερόλεπτο σαν έμαθε ότι ο γερο-ξεκούτης Χρόνος πέθανε κι άφησε αλλού όλα του τα λεπτά· και μια προπατορική απογοήτευση θα γλιστρήσει αργά και βασανιστικά από πάνω μας αποκαλύπτοντας το αβάσταχτο κενό μας κι ο γδούπος της θ’ ακουστεί μέσα στους άλλους αιώνες,

      όπως το «Άχ!» του Αδάμ μόλις έπεσε απ’ τα χέρια του

               το μήλο της αθωότητας!