Γίνονται και θάματα;
                                           
   Κρατώντας κάποτε ένα φανάρι ξενυχτούσαμε μια ετοιμόγεννη ελπίδα. Τώρα πια μεσάνυχτα ξενυχτάμε μια ετοιμοθάνατη συνείδηση· και καλά ν’ αγρυπνήσουμε κλαίγοντας -που ξέρεις γίνονται και θάματα-
      αν όμως μας πάρει ο ύπνος;

Παράλληλες ζωές                   

   «Δε με γνωρίζεις;», τη ρώτησα κι αυτή στάθηκε για λίγο πριν με προσπεράσει με το βλέμμα διαβατικό, λες και δεν υπήρχα.

Κάθε που βραδιάζει συναντιόμαστε, καμιά φορά στην πόρτα βιαστικά, άλλοτε πάλι στο διάδρομο καθώς αναμεράω να περάσουν πρώτα οι σκέψεις της. Κι όταν ξαπλώνω στην άκρη του κρεβατιού, γυρνώ και την κοιτώ : «Μα αφού είμαστε τόσα χρόνια παντρεμένοι;», κι εκείνη να με κοιτάζει με μάτια υγρά, βολεύοντας κάπως την κορνίζα μου μ’ έναν αναστεναγμό·

      σαν από χρόνια πεθαμένος…

Εξελίξεις

    Και μην ξεχνάτε:

Τα παπούτσια είναι μια ακόμη εφεύρεση των ανθρώπων

για να μας χωρίσουν από τη μάνα ΓΗ!