Άλλη Μια μΕρΑ

                                                        Στον Μανώλη

Άλλη μια μέρα

στην πόλη της σιωπής

κόσμος πολύς

μα πνίγομαι στο λίγο

που βαθαίνει                               

κυλώ αργά σε

πρόσθετο μέλλον

τεχνητής ευτυχίας

με ειδική αλκή φορώ

το στίγμα για σταυρό

έναν ολόσωμο σταυρό

το Σίσυφο έχω φίλο.

Αιωρούμαι πλάι

στην αρτιμελή τους

αδιαφορία

δε με βλέπουν·

μιλώ, μα δεν ακούν

βγάζουν βόλτα

την κατοικίδια απάθεια

τις ίδιες ώρες

όλες τις ώρες

σε μια συνωμοσία ακαρδοσύνης.

Στέκω εδώ

αλλού κοιτούν·

τους μιλώ, μα δεν ακούν.

Εύφορα λόγια

με άφορο οίκτο

κι ύστερα εγκατάλειψη

εγκατάλειψη του διαφορετικού

στους αποθέτες του Ταΰγετου

αποτάσσουν το αποκλίνον

για την ευγονική

της φυλής τους

διασφάλιση.

Στέκω εδώ

αλλού κοιτούν·

τους μιλώ, μα δεν ακούν.

Μα επίκτητος

ο νοητικός τους νανισμός

και η μειονεξία

το ανάστημα της καχεξίας τους.

Άλλη μια νύχτα…