Πραγματικά αξίζει να επισημανθεί η παραδειγματική κι αξιοζήλευτη απλότητα και σεμνότητα που ανάβλυζε από τα πρόσωπα και των δύο μεγάλων λογοτεχνών. Ας μου επιτραπεί να σταθώ σε κάτι αξιομνημόνευτο όπως αυτό ειπώθηκε από τα χείλη της μεγάλης μας ποιήτριας κας Κικής Δημουλά σε ότι αφορά στα μακροσκελή ποιήματα:
   Γλαφυρότατη η παράθεση από τον κ. Κώστα Παπαγεωργίου:
   - Ο πολύτροπος τρόπος, εσκεμμένος σαν προφυλακτικό, να αποφύγει την επώδυνη σύλληψη, μη γίνει έναυσμα κι αυτουργός μιάς ακόμη συντομίας. Το μεγάλο ποίημα κάποτε μοιάζει με άσκοπο ποδαρόδρομο...
   Κι η εξίσου γλαφυρή και συνάμα ειλικρινής εξομολόγηση της ιδίας:
   - Αλήθεια, μάλλον ήμουν ανασφαλής να σταματάω σε ένα μικρό ποίημα, έλεγα θα βρω καθ' οδόν να πω και κάτι άλλο, να πω κι άλλο.., ποιός ξέρει... ενώ είμαι κατά της φλυαρίας, γιατί δε νομίζω ότι σ' ένα ποίημα κάθε στίχος είχε ένα καινούργιο στοιχείο, ότι έλεγε δηλαδή κάτι καινούργιο, άρα κι άξιζε να είναι μεγάλο το ποίημα!